26 september 2012

In het "normale" leven wordt er altijd gezegd: niet achterom maar vooruit kijken. Als pelgrim kijk je regelmatig achterom. Na twee maanden door Frankrijk te hebben gelopen is het nu toch heel anders om in Spanje te zijn. Alleen natuurlijk al het aantal pelgrims dat je tegen komt. Zat ik in Frankrijk vaak alleen in een gite, hier werden we vandaag in de dependance ondergebracht. Regelmatig heb ik geschreven over dorpjes die geen enkele winkel hadden, vandaag hadden we in elk dorpje brood kunnen kopen en koffie kunnen drinken, behalve helaas in onze slaapplaats waar alleen maar automaten staan met sandwiches en chocorepen. En altijd kijk je achterom als je weer zo'n vreselijke heuvel/berg amper op kan komen. Buiten de smoesjes: bramen plukken, fotomoment, steentje in schoen, kijk je wat je al gelopen hebt en ben je daar trots op, vooral na het zwoegen van gisteren (niet alleen de hoogteverschillen maar vooral de wind maakte het lastig). Heb ik in Frankrijk alleen maar mooi weer gehad, gisteren goot het toen we uit het restaurant vertrokken (pelgrimsmenu: groentensoep, varkenslapjes met patat, yoghurt, brood, water en wijn) en de hele nacht heeft het geregend (ook hier is het dus herfst) en wat had ik het koud (waarschijnlijk ook door de vermoeidheid). Gisteravond heb ik voor het eerst in een volle kerk gezeten. Aan het eind werden alle pelgrims naar voren geroepen voor de zegen. Het grote licht ging uit en er werd op het orgel gespeeld terwijl de priester zong. Dat was wel heel speciaal.  Om 22.00 uur ging het licht uit. Hoewel er veel mensen lagen te slapen heb ik niemand gehoord. Er waren cabines met elk vier bedden en ik heb heerlijk kunnen slapen. Om zes uur ging het licht aan en werden we gewekt met live gezang (halleluja). Dat was weer eens een andere manier om wakker te worden. Vanochtend zijn we met regenkleding aan vertrokken maar gelukkig bleek het niet nodig te zijn dus bij het eerstvolgende dorpje ging de poncho af. Omdat er bij de overnachting geen ontbijt zat hebben we brood gekocht en om 10.00 uur zijn we aan de kant van de weg gaan zitten ontbijten en kon het vest uit. Ook vandaag was het veel klimmen maar nog meer dalen. Roncesvalles ligt op 950 meter en nu zitten we op 500 meter in Larrasoana. Wat wel heel vreemd was waren de aangelegde paden van natuursteen, de highway voor pelgrims. In Zubiri hebben we koffie gedronken en een stokbrood met ham, kaas en tomaten op. Daarna hadden we nog 5 km te gaan tot het overnachtingsadres. Dit is een van de mindere gites die ik heb gehad, koud water in de douche en doorgezakte stapelbedden plus een gesloten restaurant. Maar ja, morgen weer nieuwe kansen! Nu zit ik in ieder geval nog lekker te genieten van het zonnetje!